Kleuter Casper

PINDAKAAS

Mijn ogen gaan open en zie tot mijn grote blijdschap dat de zon al schijnt. De dag is aangebroken! Ik spring met mijn elegante voetbalpyjama uit bed en neem Tommy en Henkie met me mee. Dit zijn twee zeer lieve hondjes. En ze zijn zo tam en zacht als door mijn moeder gewassen handdoeken. Even voor de duidelijkheid het zijn mijn knuffels. Ik ren ermee naar beneden en voer ondertussen grote conversaties met mijn twee trouwe viervoeters. Bij de deur van mijn ouders aangekomen is het nog erg stil en vooral te stil. Ik pak de klink beet en ren als een kip zonder kop de slaapkamer in. Bij het bed aangekomen, maak ik een zweefduik wat meestal voor een heerlijke landing zorgt.. Maar deze keer niet. Ik land vol met mijn gezicht op mijn vaders knie en begin erg hard te huilen. De pijn is ondragelijk en weet zeker dat een pleister nodig is om deze pijn te verzachten. Mijn vader, net wakker geworden door het kleine tikje, pakt me op en probeert me te troosten. Dit helpt niet papa! Een pleister zal deze verwonding kunnen stillen, maar niet jouw woorden zei ik intelligent, maar snikkend.

Hij liep weg en kwam terug met een pak vol pleisters. Eerst ging hij mijn wond, die bestond uit een egale huid, opmeten om vervolgens de pleister met alle precieze opmaat te knippen en met halfdichte ogen op mijn voorhoofd te bevestigen. Dit voelde erg aangenaam, alleen had van deze ervaring erge honger gekregen en vroeg of ik een boterham pindakaas mocht. We liepen naar de keuken en deze werd in een hand omdraai gemaakt.  Ik at de boterham met veel voldoening op. In de tussentijd was mijn vader in de keuken in slaapgevallen en wilde hem niet wakker maken. Ik pakte hem op en bracht met mijn 4 jaar zo'n negentig kilo naar boven. Vervolgens legde ik mijn vader teder naast mijn moeder.

Pindakaas! Daar word je groot en sterk van..